„Jezioro było ich azylem i bańką, w której znajdowali wyciszenie”.

Adrianna kocha rzeźbę i z nią wiąże swoją przyszłość, studiuje sztukę, spełnia się. Jednak jej serce niestety nie jest tak pewne już tego co chce. Jej chłopak oświadcza się jej, a ona nie wie czy jest gotowa na kolejny krok. Wincenta zna od dziecka przyjaźnili się, dopiero od roku tworzą parę. Aby dojść ze swoimi myślami do ładu wyjeżdża do rodzinnej miejscowości odpocząć i tam podjąć decyzję. Niestety wszystko komplikuje się jeszcze bardziej, gdy na jej drodze staje Artur, którego myślała, że więcej już nie zobaczy. Teraz głupie serce nie będzie mogło tym bardziej zdecydować co jej jest pisane i kto. Która miłość jest prawdziwa?! Ta dawna pierwsza, czy ta teraźniejsza dająca jej tyle spokoju i radości. Nie będzie łatwo podjąć decyzje, a żaden z panów nie ułatwi jej tego… Jednak zawsze poukładana i ufająca bliskim zaufa ich osądom, czy wybierze przez to dobrze? A może po latach zrozumie, że coś straciła? Czy wtedy nie będzie już za późno na zmiany?!

„To, co wypełnia serce, jest jak wiatr – niewidoczne dla oczu, lecz wyczuwalne na skórze”.

Miłość to ciężkie zjawisko, uskrzydla ale może też przynieść cierpienie, zwłaszcza gdy zgubi się jej sens i zapomni o sobie samym pragnąc szczęścia drugiej osoby. Adrianna znajdzie się w takiej sytuacji, obudzi z letargu, poczuje jak w klatce, lata lecą a jej marzenia poszły w zapomnienie. Czy miłość jaką dostaje od męża jest tak sama mocna, jaką ona darzy niego? Znów się zagubi bo ileż można żyć dla kogoś, mimo iż ta osoba rozpieszcza i kocha za dwoje! Przyjdzie czas przemyśleń i zawleczenia o siebie samą i własne spełnienie. Jednak czy da się to pogodzić z małżeństwem?! Co stanie się, gdy on znów stanie na jej drodze?! Czy w końcu zrozumie prawdę jaką skrywa jej serce i ich wspólna przeszłość?! Czeka Was mocny rollercoaster emocji, final myślę, że jednak zaskoczy sporą część czytelników. Mi w sumie lekko złamał serducho, kibicowałam nie temu mężczyźnie😅

„Wiedziała jednak, że ostateczna decyzja może zniszczyć to, co budowała przez lata, i bezpowrotnie zmienić ich relacje”.

Dorota Milli jest mi znana z dobrych powieści obyczajowych, jej najnowsza również mnie nie zawiodła, a dostarczyła masy emocji! Jeśli o nich mowa to gwarantuję Wam, że będą Wam towarzyszyć do samego końca i będzie ich lawina. Od radości, bo smutek, rozterki i radości, tutaj nic nie będzie oczywiste. Sądzę, że każdy z nas będzie miał tutaj swojego faworyta jeśli chodzi o serce Adrianny, mój niestety nie wygrał nad czym ubolewałam na końcu książki. Jednak jestem też w stanie zrozumieć ją samą i jej zawirowania uczuciowe, choć moje serce podczas lektury wyrywało się od pewnego momentu w zupełnie inną stronę. Mimo to autorka bardzo dobrze przedstawiła bohaterkę, zagubioną młodą kobietę, która czuje coś więcej ale do dwojga przyjaciół. Jednak jak rozpoznać w tym wszystkim prawdziwą miłość tą jedyną?! Okaże się to bardzo trudne, momentami bolesne. Zwłaszcza, że niezdecydowana Adrianna będzie lubiła w życiu polegać na innych, sprawiać przyjemność rodzinie, ufając ich osiądą, aż nadto. Jednak sama będzie musiała przekonać się, że szczęście możemy dać jedynie my sobie sami, inny mogą jedynie nam w nim towarzyszyć. Jednak czy w porę zrozumie to i ona sama?! Gotowi dowiedzieć się kto skradnie na zawsze serce naszej bohaterki?! W tej historii będzie również wiele postaci pobocznych i przyznam Wam szczerze, że każda będzie naprawdę barwna i wiele wnosząca do samej fabuły. Zobaczymy dzięki nim jak ważna jest rodzina, przyjaźń i wybaczenie.

„Musze odnaleźć siebie, dawną dziewczynę znad jeziora, która potrafiła marzyć i tworzyć”.

Ciepła, niebanalna, pełna życiowych dylematów i miłosnych rozterek. Taka jest ta książka, jeśli kochasz romanse obyczajowe to musisz ją przeczytać.

„No tak, czasem gramy role, które niekoniecznie do nas pasują, nie można jednak o sobie zapominać. Nasze życie należy do nas”.

Współpraca reklamowa  wydawnictwo Luna

8/10